Vanmorgen was ik bezig met instinctief schieten en spelen met een 3 onder gelijkspel. Een van de dingen die ik erg leuk vind aan traditioneel boogschieten is dat het simpelweg gebaseerd is op 'gevoel'.

Geen richten, geen vizier, geen afstandsmeter.

Kijk gewoon, trek je terug, laat los.

Het kost talloze uren om deze mindfulness en gevoeligheid te herkennen, te ontwikkelen en te omarmen. Het is iets dat ik nog steeds aan het leren ben. Maar terwijl ik aan het fotograferen was, viel het me op hoe weinig we deze kenmerken in het moderne leven lijken te gebruiken.

Het grootste deel van onze tijd wordt besteed aan plannen en plannen. Zorgen maken en afvragen. Proberen elk nauwkeurig detail van iets uit te werken voordat we het durven te proberen.

Dat is helemaal niet instinctief.

Gedurende het grootste deel van het bestaan ​​van de mensheid (net als ieder ander wezen op deze planeet) vertrouwde hij op zijn instincten om te overleven. Nu lijkt het erop dat we ons alleen maar op de ‘geest’ concentreren.

Mensen beschouwen de hersenen als het enige onderdeel van ons zenuwstelsel. Maar in feite zit ons hele lichaam vol met neuronen...Voortdurend vuren en feedback geven die regelmatig wordt gedempt door de oorverdovende ruis van het 'denken'.

Soms is deze overschrijving nuttig, maar vaak ook niet. 

Te gretig zoeken we iemand of iets anders om ons te informeren. We willen lezen of studeren... luisteren, kijken en rekenen. De antwoorden die we zoeken, kunnen echter vaak intern worden gevonden. Als we ons maar weer kunnen afstemmen op die oerstem van binnen.

Voor alle wonderen van de moderne wereld, voor alle informatie die direct binnen handbereik is, bevindt de meest bruikbare zich soms BINNEN hen. Het is goed om te kunnen nadenken en strategieën te bedenken. Het is beter om te kunnen doen en voelen.

WILD	HEER
Slimheid doodt t-shirt	Edison koperen minimalistische portemonnee