We geloven graag dat we als mensen veel superieur zijn aan de lagere wezens van het dierenrijk. Als zodanig beschouwen we onszelf zelden als onderdeel van de primatenfamilie, ook al zijn we dat zeker wel. Hoewel sommigen dit feit misschien als beledigend beschouwen, geloof ik dat het nuttig is om onze eigen aard beter te begrijpen.

De uitdrukking "Monkey See, Monkey Do" heeft vaak ook een negatieve connotatie. Maar zoals u zult lezen, is het eenvoudigweg een observatie van het leren en gedrag van mensen (primaten) die we in ons voordeel kunnen gebruiken, als we dat willen.

Als ik terugkijk op mijn eigen reis door het leven, kan ik duidelijk wijzen op ‘doorbraak’-gebeurtenissen die samenvallen met het getuige zijn van iemand anders die een bepaalde prestatie volbrengt. Deze gebeurtenissen hebben ertoe geleid dat ik een enorme sprong in het diepe heb gemaakt in mijn eigen carrière, en zijn ervoor verantwoordelijk geweest dat ik ben waar ik nu ben.

Mijn besluit om te beginnen concurreren in MMA, kwam bijvoorbeeld doordat ik zag hoe een van mijn teamgenoten hun amateurgevecht won. Het starten van dit bedrijf volgde na het zien van mijn vrienden bij Zwarte geweerkoffie brengen hun toen nog jonge bedrijf naar nieuwe hoogten. Recentelijk is de oprichting van de Liga van wilde heren, was grotendeels door uit de eerste hand getuige te zijn van de krachtige effecten van de gemeenschap waarmee Ryan Michler creëerde Orde van de mens.

Voordat ik deze gebeurtenissen plaatsvervangend in realtime meemaakte, waren dergelijke bezigheden niet eens op mijn radar verschenen. Maar doordat ik het geluk had mannen om me heen te hebben die geweldige dingen bereikten, raakte ik geïnspireerd en zelfverzekerd genoeg om ze zelf te doen.

Op een meer microschaal heb ik dit fenomeen kunnen zien bij het leren van nieuwe vaardigheden en technieken, meest recentelijk op het gebied van gymnastiek. De sportschool waar mijn twee kinderen lessen volgen, biedt een van de weinige gymnastiekprogramma's voor mannen in de omgeving. Ze hebben een groep jonge tienerconcurrenten die mij zo vriendelijk toestaan ​​een paar avonden per week met hen samen te werken.

Voor mijn eigen ontwikkeling is het behoorlijk vernederend om te zien hoe een kind van 13 jaar moeiteloos een vaardigheid uitvoert die ik nauwelijks kan uitvoeren, maar ook nuttig om te zien. Als ik daadwerkelijk zie hoe het wordt gedaan, kan ik de betrokken mechanica en natuurkunde beter begrijpen. Terwijl ik hen zie vooruitgang boeken in vaardigheden die mijn ouder wordende lichaam me waarschijnlijk nooit zal laten verwezenlijken, heb ik gemerkt dat hun wegversperringen zelden het fysieke betreffen. Voor het grootste deel lijkt het erop dat de mentale componenten van angst en onzekerheid de grootste dingen zijn die in de weg staan.

Een van deze jongemannen heeft de afgelopen weken gewerkt aan een bijzonder moeilijke en gevaarlijke techniek op de hoge lat. Hij was heel dichtbij de voltooiing ervan en lijkt de volgorde en posities goed te begrijpen. Maar probeer het nog eens, het lukte hem niet om hem te raken. Totdat een andere ervaren mannelijke gymnast langs de sportschool kwam en het deed. Nadat hij het had zien gebeuren, voerde de jongere jongen de vaardigheid feilloos uit in zijn volgende beurt.

Wat maakte dat mogelijk? In welk opzicht was het persoonlijk kijken anders dan alle video's die hij had bestudeerd? 

Ik denk dat een groot deel van het antwoord verder ligt dan het mechanisme van simpelweg 'visuele' leerlingen zijn. Er lijkt iets diepers en intrinsiekers in het spel te zijn. Misschien biedt het zien van iets dat voorheen onmogelijk werd geacht (of zelfs nooit bedacht) gewoon de extra moed die nodig is om een ​​oprechte poging te wagen.

Misschien is er zelfs op een onbewust niveau een beetje aanhoudende twijfel en aarzeling die ons ervan weerhoudt ons volledig ergens voor te engageren. In mijn eigen vecht- en zakenpraktijk weet ik dat twijfel aan jezelf verlammend kan werken Dus voor mij probeer ik dat op elke mogelijke manier te beheren. Over het algemeen doen goede begeleiding en ervaring wonderen. Maar soms hebben we dat kleine duwtje in de rug nodig...

Soms moeten we in de aanwezigheid van anderen zijn als zij iets ondoenbaars doen. Dit is echt een van de nuttigste aspecten van mijn eigen persoonlijke ontwikkeling geweest. Daarbij heb ik deze basisformule met behoorlijk wat succes kunnen volgen:

Wanneer we maar kunnen, moeten we ons omringen met degenen die de dingen doen waar we naartoe willen, naar de plaatsen gaan waar we naartoe willen, en de mannen zijn die we graag willen zijn. Ik geloof dat dit iets is waar we allemaal regelmatig naar moeten zoeken.

Er zijn maar weinig echte pioniers in de wereld die vanuit de ether iets totaal nieuws kunnen manifesteren. Het is geweldig dat ze bestaan, maar de meesten van ons zullen in ieder geval een deel van de reis in de voetsporen van iemand anders moeten treden.  

Het is belangrijk om te onthouden dat we niet vanuit het niets zijn gekomen waar we nu zijn. Er is een leerproces dat teruggaat naar onze meer primitieve wortels, en soms is het nuttig om onze innerlijke primaat te kanaliseren.

WILD	HEER
Vintage leren bokszak	Het Everyman-shirt